Historia miejscowości

W 1830 roku notowana nazwa Dambinietz, w 1845 także Dębieniec i w innym miejscu Dębiniec. Nazwa pochodzi od wyrazu "Dębieniec" - dębny las, przysiółek albo od "Dębiniec" - dębina. Wieś została założona w roku 1811 przez część dotychczasowych mieszkańców Starych Budkowic, którzy w pobliżu dzisiejszego Dębińca mieli swoje pola. Powodem bezpośredniej takiej decyzji był wielki pożar, jaki nawiedził Budkowice na początku XIX wieku. Niektórzy gospodarze postanowili wówczas zbudować nowe siedziby w pobliżu swoich pól. Jeszcze w 1880 roku podawano, iż Dębiniec jest kolonią Budkowic. Do dzisiaj jest używana nieoficjalna nazwa Dębińca - "Zachciołek", określająca prawdopodobnie ówczesną opinię mieszkańców Budkowic na temat decyzji gospodarzy, którzy przenieśli się na nowe miejsce.
W roku 1830 wieś zamieszkiwało 23 chałupników z rodzinami, a już 15 lat później w 55 domach żyło 350 mieszkańców, którzy byli katolikami. Podstawowym ich zajęciem było rolnictwo. Ponadto we wsi była smolarnia, karczma, dwóch kowali, dwóch tkaczy i jeden krawiec. Zajmowano się również transportem węgla drzewnego do huty w Zagwiździu. Szkoła jednoklasowa powstała w Dębińcu w roku 1873. Przekształcono ją w dwuklasową w roku 1895, kiedy uczęszczało do niej 101 katolickich dzieci.
Liczba mieszkańców wsi rosła aż do wybuchu II wojny światowej, w 1939 roku wynosiła ona 630 osób.