Rys historyczny Radomierowic

Radomierowice założono pod nazwą Plümkenau w 1772 roku jako kolonię robotniczą. Wieś Plümkenau powstała w czasie, kiedy to król Prus Fryderyk Wielki, po zdobyciu Śląska, rozpoczął jego kolonizację. W ten sposób Fryderyk Wielki próbował zaludnić ziemie wyniszczone trwającymi wojnami.  

W roku 1786 na koszt państwa wybudowano w dzisiejszych Radomierowicach kościół ewangelicki, plebanię i szkołę, a w roku 1789 osadzono pierwszego pastora i zatrudniono nauczyciela. Kościół w Radomierowicach został rozbudowany w roku 1790 o wieżę. Jest chyba jedynym w naszej diecezji zabytkiem o konstrukcji szkieletowej (szachulcowej).  Przy kościelnym cmentarzu znajduje się 350 letni dąb szypułkowy, zaliczony do pomników przyrody.
Jadąc w kierunku Młodnika, tuż za kościołem, natrafiamy na ciekawy i rzadko już spotykany pomnik poświęcony poległym mieszkańcom Radomierowicach w wojnach duńskiej - 1864/1866 oraz w wojnie prusko - austriackiej z 1870/1871. Pomnik składający się z obelisku i dużego postumentu jest obecnie częściowo zniszczony, na kolumnie zachowała się część pamiątkowej inskrypcji oraz daty 1864/1866 i 1870/1871, po których to można odczytać jego przeznaczenie.

Przysiółkiem Radomierowic jest osada Bożejów znana przed 1945 rokiem pod nazwą Emilienhütte - huta Emilii.



Kościół pw. św. Wniebowzięcia NMP


Pomnik ku czci poległych mieszkańców Radomierowic/Plümkenau


Posiadłość w Bożejowie - dawna huta Emilii